Taal als Duivel?

Recent heb ik het boek ‘Complexity’ van Melanie Mitchell gelezen. Al vanaf het begin van mijn studie heb ik een fascinatie voor de toepassing van dit soort meta-denken (als een soort condensatie van (natuur-)wetenschappelijk redeneren; ik vind het daarin sterker, dwingender, effectiever dan veel ‘andere’ filosofische stromingen) op sociale fenomenen. Andere voorbeelden zijn systems thinking (wat erg dicht tegen complexity theory aanzit), game theory, en de daar weer aan verwante simulatie of modeling theorie (nu actueel en booming toegepast in serious gaming).
Melanie Mitchell komt uit de wereld van artificial intelligence (grofweg de wetenschap van de intelligentie van computers) en is onder andere verwant aan Douglas Hofstadter (die van: ‘Gödel, Escher, Bach‘). Telkens blijken er echter hele grote stappen nodig te zijn om van dergelijke inzichten over te stappen naar het sociale domein, laat staan het publieke domein waar ik me op richt. Public SPACE is het zakelijke en publieke vehikel voor mijn interesses en passie, mijn eigen maatschappelijke onderneming.

Interactie tussen moraliteit, macht en strategieën

In ‘gewone’ taal houd ik me van daaruit bezig met grote moderne maatschappelijke kwesties vanuit vooral een private invalshoek (burger, bedrijfsleven, nonprofits), terwijl dit debat in Nederland juist sterk door de staats- invalshoek, overheid en politiek, wordt gedomineerd. Maar als ik het in dit soort filosofisch denken moet samenvatten, ligt mijn fascinatie dieper: de (onmogelijke?) interactie tussen moraliteit (gerichtheid op de goede waarden, op de common good), macht en strategieën. Vaak samenkomend in wat je in een topteam, een groepsproces, een beslissend menselijk moment voor je ogen ziet gebeuren. Dat laatste is als het ware het toneel waarop ik die andere 3 factoren zie clashen, maar het is ook mijn toegang tot datzelfde toneel, waardoor ik niet alleen toeschouwer, maar ook medeplichtige ben, als denker, schrijver, consultant, bestuurslid, burger. Als je er zo naar kijkt, is veel publiek debat niet fundamenteel of filosofisch genoeg. Ik neem me voor er in dit blog en in mijn denkwerk (mooi woord) meer expliciet mee bezig te gaan, als betere basis voor de missie van Public SPACE.