Maatschappelijk leiderschap
Campagne Eerste Kamer: de volgende slag
Terugkijkend was ik vanaf mijn aanmelding eind augustus bij Lilianne Ploumen eigenlijk bezig mijn eigen gevoel van urgentie over te brengen. De Eerste Kamer heeft zo’n vaag, nietszeggend, bestuurlijk imago dat veel mensen helemaal niet begrepen waarom ik dit nu wilde. Voor mijn netwerk hoefde ik het zeker niet te doen: de halve Eerste Kamer over alle partijen heen ken ik al jaren. Voor mijn agenda ook niet, want met zo’n honderd debatten over innovaties in de publieke sector per jaar, ben ik precies aan het doen wat ik voor de maatschappij wilde doen. En ben daar zeer druk mee.
Eerste Kamer: veranderende rol
Het ging (en gaat) me om de grote verandering die ik op de Eerste Kamer af zie komen (en dan jeuken mijn handen) en tegelijk de verontrustende stilte die ik bespeurde in en rond de PvdA. Ik kreeg een enorm déjà vu: dezelfde onrust voelde ik in het partijbestuur waar ik in 2001 in aantrad en waarin ik, gelukkig met anderen in het PB, de enorme nederlaag tegen Pim Fortuyn van mijlenver zag aankomen. We konden de campagne Melkert niet meer keren (zie het boek ‘Mensenwerk‘ van Ruud Koole), maar we konden wel direct na de nederlaag ingrijpen en zaken aanpakken. Dat leidde tot de enorme winst onder de nieuwe leider Wouter Bos in 2003. Wat waren de kernwoorden? Strijdlust, onconventionaliteit, ingrijpen in de cultuur, oog op de bal: de kiezer en onze principes. Dat moet nu weer.
Urgentie
Ik ben blij: deze kandidatenstrijd, een verworvenheid die ik mede heb geïnitieerd in dat partijbestuur, leidt tot urgentie. Dat was dus precies mijn bedoeling. Andere partijen beginnen zich gelukkig al ongerust te maken! Die slag is dus gewonnen, op naar de volgende. Dat is niet de kandidatenstrijd zelf, maar dat zijn de provinciale verkiezingen. Weer zo’n misverstand om te bestrijden.
