De kloof tussen Den Haag en de burger: 6 maanden tijd en veel emotie

We zijn eruit: dankzij de kredietcrisis hebben we een real life schatting van de beruchte kloof in Nederland tussen ‘De Burger’ en ‘Den Haag‘, namelijk ca. 6 maanden. Dit betreft het tijdsverloop bij acute zaken, structurele ontwikkelingen bereiken Den Haag vermoedelijk pas na 3 a 4 jaar (zie de huidige afwerende reacties op ontwikkelingen in de gezondheidszorg, die voortkomen uit bewust beleid van de wetgever vanaf 2002). Terwijl al vorig jaar vanaf september/oktober de noodsignalen uit het MKB (ontslagen, stagnerende opdrachten en kredietverschaffing, banken die alles probeerden te heronderhandelen) duidelijk waren, is nu recent pas sprake van enige bestuurlijke onrust in Den Haag.
Tussendoor hebben we nog de farce van het CPB gehad die, op grond van modellen die aantoonbaar hadden gefaald in het voorspellen van de crisis, geruststellende geluiden uitbracht dat het zou gaan om 0,75 procent krimp over alleen 2009! We hebben ook ca. januari de oproep gezien van enige wethouders, waaronder Dominic Schrijer uit Rotterdam, die dichter op de frontlinie van de economie zaten en ook de pijn begonnen te constateren. Zij gaven toen aan dat het ministerie van SZW en het UWV nog op geen enkele manier bezig waren met noodplannen of noodloketten. Andere wethouders met minder aansluiting op het werkelijke bedrijfsleven riepen rond die tijd overigens nog vrolijk dat er ook veel vacatures zijn, dus dat het qua arbeidsmarkt wel mee zal vallen.

Coalitieafspraken

De kloof wordt nog groter: Den Haag durft nu eenmaal geen enkele stap te zetten zonder hernieuwde coalitieafspraken en dus is het daar opvallend stil naar het publiek. De achterkamertjes staan stijf van de spanning, maar wij zullen daar voorlopig niks van horen, tenzij er strategisch wordt gelekt. Daarmee blijven de bezorgde burgers en bedrijven verweesd achter en voelen van de politieke leiding geen erkenning voor de evidente crisis waar zij in zitten. De kloof wordt dus nog versterkt door het gebrek aan emotioneel leiderschap en de volstrekte concentratie op techniek, wetgeving, geld en regeltjes, die nu eenmaal dominant zijn in de bestuurlijke circuits. ‘Den Haag‘ pakt dus niet de kans tot echt, betrokken leiderschap die de crisis biedt, maar bijt zich vast in de marginale technisch-bestuurskundige positie die ze vanoudsher heeft. Voor de burgers en bedrijven geldt dus hetzelfde: onderling moet solidariteit en steun worden geboden, netwerken worden geactiveerd, modern werkgeverschap wordt getoond en wat ‘Den Haag‘ nog verzint, samen met lobbygroepen, dat ‘horen we dan wel weer’. Ziedaar de kloof.