Tocht langs de velden: Zeeland en Groningen

In de verkiezingsstrijd voor PvdA-lijsttrekker voor de  Eerste Kamer ben ik op heel veel plaatsen geweest, van Tilburg tot Groningen en van Zeeland tot Overijssel. Hier een impressie van die bijeenkomsten. Ze waren levendig, goed voor de PvdA, goed voor het politieke antwoord van links. Beter dan geneuzel over meer samenwerking; dat vind ik toch een zwaktebod. Mensen willen houvast, zekerheid en een partij die voor ze opkomt, geen partijen die met elkaar bezig zijn.
Het gaat om een, liefst gezamenlijke, strijd in de beide Kamers en op straat (zoals de manifestatie in Den Bosch tegen armoede), niet om partijvoorzitters die ingewikkeld praten over samenwerking. Maak dan duidelijk wat dat voor de bedreigde burger betekent. Die plicht nam ik ook altijd op me als ik fusies in de publieke sector begeleidde met als kernvragen: Wat heeft de burger eraan? Wat gaat er op korte termijn al verbeteren?  Waar gaat ook het bestuur pijn lijden? In vind het pleidooi voor meer samenwerking nu een ingewikkeld politiek spelletje: de niet-PvdA partijen merken dat ze hiermee een positief klinkend item hebben en blijven erop hameren (totdat ze menen wel weer genoeg eigen kracht te hebben, zo hoor je de SP nu ineens niet meer), daarmee ogenschijnlijk de PvdA in de hoek drijvend dat ze neen moet zeggen op iets wat toch zo positief klinkt. Niet doen! Maart 2011 is veel te belangrijk voor dit soort afleiding van het eigen geluid.